Aşk şaşırtır insanı.
Bazen engin denizler kadar sonsuz..
Bazen de aşkın söylemi kadar kısa olur.
Bahar iklimi kadar gel-gitlerle yaşar ruhumuz.. Gün gelir..aşkla oynamak,çamurla oyun oynamak gibi birşey olur. Topragın suyla karışık haliyle oynamak kime haz vermez ki? Gönlümüzden geçtiği gibi şekillendiririz elimizdeki o çamuru. Şekillenmedikçe öfke duyarız.. Çamurla oynadıgımız gibi oynarız onunla.
Bazen.. elimize yüzümüze bulaştırırız. Oynadıkça elimize yapışır. Tertemiz.. gürül gürül akan bir su isteriz içimize, ellerimize bulaşan çamurlardan arınmak için.
Toprak ve su karışımı haz vermez olur bir anda. Herşey değişir, bozulur bir anda.. çamur ve ellerimiz birbirini sevmez olur.
Ve mızmızlanmadan,öfkelenmeden halletmeliyiz içimizde birdenbire oluşan bu sevmeme duygusunu. Seçenek yok..
Ya bahar olacaksın.. ya da hüzün.
Bir bardagın yarısının boş oldugunu görme irademizle.. o anki ruh halimizi pozitif olma tercihimizi kullanarak kendimizi yönlendirebiliriz..
Ya severiz, ya da hepten sevmeyi bırakırız..
Acıyı içimizde besleyip devleştirmekten öte..içimizdeki umudun peşinden de sürüklenebiliriz.
İçimizdeki kapıyı yepyeni güneşli baharlara açabiliriz mesela..
İçimizdeki bahar ölmeden,
O acılı küskün yürege yüz vermemeliyiz.
Çünkü hayat çok kısa..
İçimizden şarkı söylemek gelebilmeli bazen.
Çocuklugumuzda sıkça yaptıgımız ve şimdilerde bıraktıgımız,
Islak çimlere uzanıp da ıslık çalmalı mesela..
İçimizdeki aşk.. dudaklarımızdan çıkardıgımız neşeli bir ıslık sesi gibi olmalı daima
Toprak ve suyun karışımdan aldıgımız his gibi.. aşk ömür boyu sürecek bir keyif olmalı..
Ve Aşk..
Sırtımızı dayadıgımız köklü bir agaç.. ulu bir Çınar olmalı.
Yorumlar