O ev...


Şimdi o ev yıkılmış,
Şimdi o ev harab olmuş...
Şimdi bahçedeki ağaçlar boynunu bükmüş,

Yılların yorgunluğu var dökülmüş yapraklarında...
Bahçede hüznün soluk rengi
Ve Ahşap masa;

Ayrılığın şarkısını söylüyor sessiz...
Ne zaman o eski eve gitsem,
Bir yanım terkedilmiş kalakalır bahçede...
Bir yanım eksik kalır soğuk ve sessiz odalarda...
Bir yanım ise;

Çığlık çığlığadır tek başına.
Dar ve uzun sokakların sonunda bıraktığım ben...
Sessiz, çaresiz

Bir başıma kalakalırım,
Ağlamaklı

Çocuk yanımla anılarda.

Yorumlar

Unknown dedi ki…
yalnızlık çöktü üzerime...o evi düşününce...
o kadar eskide kaldı ki... bir masala dönüştü. Teşekkürler Cemre'cim, sevgilerimle...